Szanowni Państwo,

jako organizacja zabiegająca o prawa osób LGBT+ często w swoich działaniach poruszamy temat mówienia innym o nieheteronormatywnej orientacji seksualnej. Zazwyczaj określa się to mianem: coming out, funkcjonują jednak różne spolszczenia tego zwrotu:

• wyautować się i wyoutować się,

• coming out, coming-out.

Dręczy nas pytanie, które z nich są poprawne.

Z poważaniem

Stowarzyszenie Miłość Nie Wyklucza

Dzień dobry,
mam pytanie dotyczące tego, co robimy z aplikacją: ściągamy czy pobieramy? Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że pobierać jest poprawnie, ale czy ściąganie to błąd?

Pozdrawiam serdecznie!

Witam serdecznie,
zwracam się z pytaniem, czy dopuszczalnym w języku polskim jest użycie sformułowania pokonywać wyzwania. Zdaję sobie sprawę, iż co do zasady wyzwania się podejmuje, a nie pokonuje, jednak sformułowanie podejmować wyzwanie nie świadczy o jego ukończeniu, a na tym wydźwięku właśnie mi zależy.

Jak lepiej, bardziej prawidłowo mówić: „Marek nie będzie pracował w takich warunkach!” czy „Marek nie będzie pracować w takich warunkach!”? Pierwsza forma od razu informuje o płci. Druga natomiast (jak dla mnie) jest wygodniejsza w wymowie. Trochę gryzie mnie to, że w tej drugiej formie następuje połączenie czasu przyszłego (będzie) i przeszłego (pracował), ale zdaję sobie sprawę, że to poprawna wymowa.
Proszę o pomoc

Kilka razy była już mowa o pewnych formach w postaci mianowników liczby mnogiej rzeczowników męskoosobowych w formie niemęskoosobowej, które nacechowane negatywnie miały podkreślać nienawiść do opisywanego kogoś.
Mój problem odnosi się do jednego konkretnego rzeczownika: człowiek. Ponoć wspomniana wyżej forma tego słowa brzmiałaby ludzie, np. te głupie ludzie. Czy możliwy jest drugi wariant – człowieki, np. te głupie człowieki?
Pozdrawiam

Coraz częściej słyszę i czytam teksty w których zamiast oraz używane jest czy. Zazwyczaj brzmi to dziwnie, z czego piszący w ogóle nie zdają sobie sprawy. Ale, czy jest poprawne?

Spotkałem się z opinią, że zapis hi, hi! oznacza śmiech drwiący, kąśliwy, ironiczny, a chi, chi! – raczej taki, który wynika z ogólnej wesołości (tak np. śmiali się bywalcy karczmy z Pani Twardowskiej Mickiewicza). Zdaję sobie sprawę z tego, że notacja śmiechu to rzecz umowy, oraz z nieostrości przytoczonego rozróżnienia, ale czy jest ono uzasadnione i warto się go trzymać?

Szanowni Państwo,

Przymiotniki zakończone na "ebny" zdają się w większości pochodzić od wyrazów z przyrostkiem -ba. Od liczby mamy liczebny, od chwalby – chwalebny itd., z nielicznymi wyjątkami typu wielebny – z tym, że w wyrazie "wielbić" ta litera "b" nadal występuje. Jak jednak powstał wyraz "ćwiczebny"? Wiadomo, że końcowo od czasownika ćwiczyć, ale czy jego istnienie znaczy, że -ebny jest samodzielnym przyrostkiem? Czy może istnieje jakaś "ćwiczba"?

Szanowni Państwo,
Irytuje mnie zwyczaj nadużywania od pewnego czasu wyrażenia dokładnie. Wydaje mi się, iż ta kalka z języka angielskiego (exactly) zubaża nasz i tak już jałowy język potoczny, a słyszy się ją wszędzie – nawet w radiu i telewizji, i to głównie z ust ludzi młodych, którzy chcą w ten sposób zaznaczyć swoją przynależność do… ano, do czego?
Swoim dzieciom „zabroniłem” mówienia dokładnie, zalecając takie wyrażenia, jak: oczywiście, owszem, tak jest, w rzeczy samej, zgadza się, słusznie, istotnie, a nawet (to już żartem): precyzyjnie.
Zdaję sobie sprawę, że mowa ludzka własnymi chadza drogami i nie można społeczeństwu narzucać siłą norm językowych, ale czy nie dałoby się na łamach (lub na antenie) jakiegoś publikatora wydać wojny takim prymitywizmom, jak właśnie dokładnie?
Życzę powodzenia i radości z pracy,
Zdzisław Halicki

Szanowni Państwo,
mam problem z orzeczeniami w dwóch poniższych zdaniach:

1. Tysiące kwiatów przykryły/przykryło grób oficera.
2. Zdając sobie sprawę, że większość osób, które zasiadły w radach gminnych i miejskich, nie przedstawiło/przedstawiła żadnego pomysłu dotyczącego działania na rzecz lokalnej społeczności, przekazuję Panom mój program wyborczy.

Liczę na pomoc i – jeśli to możliwe – krótki uzasadnienie.
Z wyrazami szacunku
Karol Górski